از خدمات متخصصانی که با آن ها راحت نیستید یا نسبت به تخصص و دانش آن ها در این مورد تردید دارید استفاده نکنید.
متخصصانی را انتخاب کنید که درباره کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی و خانواده های آنان تجربه دارند و با آن ها کار کرده اند.
براساس توصیه کسانی که حقیقتا درباره اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی چیزی نمی دانند، حتی اگر نیت خیر داشته باشند، عمل نکنید.
خود را از دیگران جدا نکنید، سعی نکنید این کار را خودتان به تنهایی انجام دهید.
بدانید بسیاری از والدین دیگر نیز در موقعیتی مشابه شما قرار دارند. به همراه آنان برای خود و فرزندتان یک گروه حمایتی به وجود بیاورید(به عنوان مثال، از طریق شبکه های مجازی).
اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی فرزندتان را از کسانی که وقت زیادی را با آن ها می گذرانند، مانند پرستاران کودک، آموزگاران، مربیان، خویشاوندان و دوستان پنهان نکنید.
به افرادی که با فرزندتان سروکار دارند، اطلاعاتی راجع به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی و نیز علت برخی از رفتارهای مشکل زای کودکتان را بدهید.
هرچیزی را که راجع به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی می خوانید یا می شنوید، باور نکنید. مگر آن که از منابع معتبر و آگاه باشند.
به دنبال اطلاعاتی باشید که مبتنی بر شواهد به دست آمده از تحقیقات علمی در مورد اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی و درمان های آزمایش شده باشد.
تا جایی که می توانید به یادگیری در مورد اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی ادامه دهید. نخستین گام برای مدیریت این اختلال، شناخت ماهیت آن است.
از هر راهی آموزش های لازم را کسب کنید. حضور در کنفرانس ها و سمینارها، خواندن کتاب و مجله، کسب اطلاعات موجوددر وب سایت های مربوط به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی، حضور در انجمن ها و گروه های حمایت والدین و دریافت آموزش از متخصصان این حوزه و درمان هایی که تاثیر آن ها ثابت شده به شما به شما اعتماد، امید و مهارت های مورد نیاز را می دهد.
نگهداری پرونده ای قابل دسترس و به روز از سوابق مهم فرزندتان، شامل تاریخچه بهداشتی، گزارش ها، ارزیابی ها، خلاصه ملاقات ها.
