ADHD

ترتیب دادن اینکه کودکتان مورد ارزیابی قرار بگیرد قدم بزرگی است. الان که به این تشخیص رسیده اید که فرزندتان به ADHD مبتلاست. حال چه باید کرد؟ واکنش هیجانی والدین بخش مهمی از سازگارشدن با این اختلال در فرزندتان است

خشم: در بعضی از والدین، تشخیص اختلال کم توجهی – بیش فعالی باعث برانگیخته شدن خشم می شود. این خشم معمولا معطوف به کسانی است که بروز مشکل را ناشی از شیوه های فرزندپروری آن ها یا مشکلات خانوادگی می دانستند.

اندوه: هم طبیعی و هم بجاست که در واکنش به آگاه شدن ابتلای فرزندتان به اختلال کم توجهی – بیش فعالی، دستخوش اندوهی ملایم شوید. قتریبا همه والدین بابت از دست رفتن وضعیت عادی(بهنجار)، دچار اندوه می شوند. در بیشتر افراد درپی تغییر نگرش به فرزندشان و مشکلات او اندوه برطرف می شود. اما در مواقعی که پس از مدت طولانی که کودک عملکرد خوبی داشته، دچار پسرفت یا بحران بزرگی شود، احساس اندوه به والدین بازمی گردد. در چنین صورتی از طریق گروه های حمایتی، چت روم ها یا بلاگ ها، می توانید از گفتگو کردن با دیگر والدینی که فرزند مبتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی دارند سود ببرند.

پذیرش: پیامد طبیعی و مطلوب آگاه شدن از تشخیص ابتلای فرزندتان به اختلال کم توجهی – بیش فعالی پذیرش آن است. پذیرش یعنی اینکه فرزندتان چه خواهد شد و چه نخواهد شد. در این مرحله ممکن است تشنه آموختن آن باشید که بهترین راه کمک به فرزندتان چیست و با فراهم کردن موقعیت برای کودک امکان موفقیت فراهم کنید. در عین حال، توجه به این موضوع که بعضی چیزها را نمی توان تغییر داد و نباید فرزندتان را بی جهت تحت فشار قرار دهید بلکه می توانید ورای محدودیت های او، استعدادها و نقاط قوت منحصر به فرد او را مشاهده کنید، کاری که هیچ کس به خوبی شما(والدین) نمی تواند به خوبی شما از پس آن بربیاید.