بسیاری از والدین در سال هایی که هنوز کودکشان به مدرسه نرفته است، خودشان متوجه می شوند که ظاهرا رفتارهای فرزندشان با رفتارهای سایر کودکان متفاوت است. به سختی می توان جنب و جوش بیش از حد، بی توجهی و کنترل نداشتن او بر هیجان ها، پرخاشگری و هیجان زدگی او را جدی نگرفت. در بسیاری از موارد، کارکنان مهدکودک یا مدرسه به مشکلات کودک اشاره می کنند. اگرچه گاهی این مراکز چیزی نمی گویند و به همین دلیل والدین که ظنین شده بودند مشکلی در کار بود، به جستجوی کمک فوری برنمی آیند. والدین معمولا در رسانه ها ماجرای کودک مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی را می شنوند یا می بینند و با دوستان یا خویشان در میان می گذارند. همچنین به کتاب فروشی ها یا موتورهای جستجو مثل گوگا مراجعه کرده و سعی می کنند اطلاعاتی کسب کنند. همیشه هم با باورهای عامیانه مرتبط با این اختلال روبرو می شوند. این موضوع در رابطه با اینترنت هم صادق است. فقط در گوگل بیش از چهارده میلیون نتیجه جستجو می دهد که بسیاری از آن ها اطلاعات تاریخ گذشته یا آمیخته با اشتباهند. برمبنای این اطلاعات ممکن است آن ها قن و شکر را از غذای فرزندشان حذف کنند، فرزندشان را برای تست کردن آلرژی به کلینیک ببرند یا اصول تربیتی سختگیرانه تری را در پیش بگیرند که هیچ فایده ای در برندارند.
اگر خوش شانس باشید، تصادفا با مقاله ای آگاهی بخش و مبتنی بر واقعیات در این زمینه روبرو شوید می توانید نشانه های آشکار اختلال کم توجهی – بیش فعالی را شناسای کرده و با مراجعه به پزشک، روانشناس یا روانپزشک خواستار ارزیابی تخصص شوید.
در صورتی که هریک از شرایط زیر وجود داشته باشد، خواستار ارزیابی تخصصی شوید:
به مدت حداقل شش ماه، فعالیت، بی توجهی و تکانشگری کودک از سایر کودکان هم سن او بسیار بیشتر است.
حداقل چند ماه است که سایر پدر و مادر ها به شما می گویند که فرزندتان نسبت به سایر کودکان کنترل بسیار کمتری بر خود دارد و بیش از حد معمول، فعال، تکانه ای و بی توجه است. در کل کمتر از سایر کودکان می تواند رفتارهای خودش را مهار کند.
شما در مقایسه با سایر پدر و مادرها، برای اداره کردن و سالم نگه داشتن کودک لازم است وقت و انرزی بسیار بیشتری صرف کنید.
کودکان دیگر به علت جنب و جوش فراوان، تکانشگری، هیجان زدگی یا رفتارهای پرخاشگرانه فرزندتان دوست ندارند با او بازی کنند و از او کناره گیری می کنند.
یکی از کارکنان مهد کودک یا معلمان دبستان به شما اطلاع می دهند که چندین ماه است فرزندتان مشکلات رفتاری زیاد و شدیدی از خود نشان می دهد.
معمولا طاقت خود را از دست می دهید، احساس می کنید چیزی نمانده که به تنبیه بدنی شدید او اقدام کنید و حتی چه بسا به او آسیب برسانید، یا آن که به خاطر مدیریت رفتارهای این کودک و بزرگ کردن او، احساس می کنید به شدت خسته و ازپا افتاده و حتی افسرده اید.
