عصر مداخلات دیجیتال

رشته "درمان های دیجیتالی" به منظور تشخیص و درمان اختلالات سلامت روان طراحی شده اند. اعتماد جوامع به فناوری ها در طول پاندمی کرونا بسیار سرعت گرفت. افراد مجبور به اعتماد به کامپیوترها و تلفن های هوشمندشان شدند تا کارهای محوله روزمره شان را انجام دهند یا به مدرسه و سرکار بروند یا حتی به مراقبت های بهداشتی دسترسی پیدا کنند. این شرایط سبب شد درمان های دیجیتالی یا به عبارتی مداخلات دیجیتالی مبتنی بر شواهد به منظور پیشگیری، مدیریت یا درمان دارویی اختلالات یا بیماری ها رشد کنند و روانشناسان می توانند به شکل دهی این رشته نوپا کمک کنند.

از سال 2017 سازمان غذا و داروی آمریکا کمتر از ده درمان دیجیتالی را برای تشخیص و درمان روانی و رفتاری تایید کرده اند مثل اختلال کم توجهی- بیش فعالی(ADHD)، نقص های شناختی و اختلالات مصرف مواد. در حالی که این تعداد بسیارکم است و صدها و شاید هزاران مداخله ای که در دسترس مصرف کنندگان قرار دارند در هاله ای از ابهام قرار گرفته اند.

صرف نظر از بحث سرمایه گذاری های زیادی که در این زمینه شده، سوالات زیادی در این زمینه مطرح می شود. از جمله این که درمان های دیجیتالی تا چه اندازه به کار می آیند، چگونه باید تنظیم شوند، چه موقعیتی درسیستم مراقبت های بهداشتی خواهند داشت و چه تاثیری بر روان درمانی دارند.

دکتر "جاناتان کامر" مدیر بخش مداخلات سلامت روان و فناوری دانشگاه بین المللی فلوریدا و صاحب کرسی در گروه روانشناسی بالینی انجمن روانشناسی آمریکا می گوید:" جهان تغییر یافته و افراد از فناوری های از راه دور در همه جنبه های زندگی استفاده می کنند که این شامل خدمات روانشناسی هم می شود. این اتفاقی ست که افتاده و چه روانشناسان بخواهند یا نه یکی ازدو گزینه انصراف یا پیوند به این منبع سلامتی را باید انتخاب کنند.

وعده ی ابزارهای دیجیتال سلامت روان، توان آن ها در دسترس بودن بسیاری از افراد است. دکتر استفان شولر، دانشیار علم روانشناسی و انفورماتیک دانشگاه کالیفرنیا می گوید:" ما مشکلات زیادی درعرضه و تقاضای سلامت روان داریم. افراد زیادی هستند که به خدمات نیاز دارند در مقابل متخصصان حرفه ای کمی دردسترس هستند

محققان، متخصصان، شرکت های بیمه گر و سازمان های بهداشتی به این نتیجه رسیده اند که مطالعات مبتنی بر مدارک و شواهد قویا درمان های سلامت روان دیجیتالی را تایید کرده اند و این موضوع برای اختلالات رایج سلامت روان مثل افسردگی و اضطراب صدق می کند. اما خطرات بالقوه ای هم دراین مسیر احساس می شود. دکتر شولر می گوید:" فرد ممکنست برنامه کابردی رایانه ای طراحی شده ضعیفی را انتخاب کند که نه تنها سبب بهبودی فرد نمی شود بلکه مصرف کننده را به این نتیجه می رساند که چیزی نمی تواند در این زمینه به من کمک کند، پس از درمان اجتناب کرده یا درمانش را به تاخیر می اندازد.

درواقع کسی نمی خواهد این ابزارها جایگزین کارشناسان و متخصصان شوند. دکترکامر می گوید:"بیشتر برنامه های کاربردی رایانه ای به اندازه ی مداخلاتی که توسط درمانگر هدایت می شوند خوب نیستند اما نیازهای دیگری را برطرف می کنند

درمانگران تغییرات بزرگی ایجاد می کنند اما این خدمات به تعداد کمی از افراد ارائه می شوند. نوید برنامه های سلامت روان دیجیتالی این است که ما می توانیم خدمات را به دست تعداد بیشتری از افراد برسانیم حتی اگر تاثیرات آن ها کمتر باشد. برآیند این دو موضوع این گونه است که چگونه عقربه را در سطح جمعیت تنظیم کنیم. سازمان های مختلفی به کمک روانشناسان در حال تدوین راهبردهایی برای استفاده از این فناوری ها هستند.